Smutne, galeriane Szczęście,
które każdy łukiem mija,
tkwisz samotne pośród płócien.
Ramy Twoje kurz spowija.

Ja wiem, czemuś takie smutne...
Nikt dziś szczęścia nie dostrzeże.
Choć się starasz dać im wiarę,
nikt tej wiary nie zabierze.

Kto nać spojrzy, myślą płonie
żeś jest smutku alegorią
mimo blasku i radości,
że się skrywasz z melancholią.

Nie masz w sobie krzty rozpaczy,
Jednak dusza Twoja płacze.
Bo choć "Szczęście" nosisz tytuł
Człowiek szczęścia nie zobacze.