Foko, Foko, Foko...
Pokaż swoje dumne oko.
Ku słońcu unieś wąs lśniący
I głosem subtelnie drżącym
Zaśpiewaj mi foczą piosenkę.
Wzruszona - wyciągnę rękę,
Zapłaczę nad Twoim pięknem,
Pyzowatością i wdziękiem.
Przypełznij do mnie po piasku.
Gdy morza gładź jaśni o brzasku,
Prezentuj swe szare uroki
-piękniejsza niż wszystkie foki.
Foko, Foko, Foko...
Zadrzyj swój pyszczek wysoko!
By każda istota widziała,
jak jesteś doskonała.

Wiesz, jak to jest...
Iść drogą, szukać czegoś, czego jeszcze nie znasz?
Czego nie zgubiłeś, lecz pragniesz odnaleźć?
Rozglądać się w każdym kierunku...
Przed siebie, w prawo, w lewo i pod nogi,
By przypadkiem tego nie zadeptać...
Nawoływać, to cicho, to desperackim krzykiem,
Słać listy gończe, właściwie nie znając rysopisu...
Redagować ogłoszenia "Zaginęło!
Znalezione słać pod wskazany adres:
Pusty wachlarz zainteresowań"...

Wiesz, jak to jest...
Czuć pustkę? Gdy biel wachlarza,
Który kiedyś odziany był we wszystkie kolory tęczy,
Męczy wyblakłym obliczem?
Gdy chcesz zatonąć w którejś z barw,
lecz czujesz tylko cienkie ostrze pustej kartki,
która, zamiast zapełniać się pasją,
zacina skórę, odbierając entuzjazm i siłę?
Ja wciąż szukam tej rzeczy... Wciąż patrzę pod nogi,
Po drodze znajdując patyczki po lodach.
Nie podnoszę...
Bo wylizana pasja jest gorsza niż jej brak.
A tak, jestem wciąż poszukiwaczem.