Obserwujesz mnie.
Czuję, jak Twój
tępy przeszklony wzrok
lustruje mój umysł.
Irytujesz mnie.
Faliste pukle Twych
prostackich włosów
przyprawiają mnie o mdłości.
Jesteś opętana.
Czy może upośledzona?
Cóże ma znaczyć Twoja ciekawość?
Może to nienawiść i żądza mordu?
Doprowadzasz mnie do obłędu.
I choć robisz to czas dłuższy
choć mnie torturujesz nędznie
choć mnie drażni Twe oblicze
Ego me przerasta furię.
Honor nie pozwala spytać...
Cóż Cię dręczy 'miła pani'?
Cóż sprowadza Cię w me progi?
Gdzie przyczyna Twej obsesji?
A może skrajnej psychozy...
Nie wiem. Nie chcę wiedzieć.
Chociaż wiem i pragnę spytać.
I tu moja bezpośredniość,
moja wulgarność nadmierna,
moja skłonność do erupcji wulkanicznych...
Nie znajdą ucieleśnienia.
Nie poddam się prostackiej prowokacji.
Zostawże mój świat malutki.
Zostawże moją Utopię.
Zostawże mój zamek, wieżę.
Mego Księcia z Bajki zostaw.
I jego białego rumaka,
Miecz, zbroję lśniącą i męstwo.
Precz zła zjawo od mych marzeń.
Precz upiorze! Zejdź mi z myśli...
Więcej już mi się nie przyśnij.